We vertrokken met de nachtbus op donderdag en kwamen rond half 7 aan in Rio, gelijk wat slaap ingehaald in het hostel en om 11 uur waren we al te bewonderen op het strand van Ipanema! Dit strand was een wereld van verschil met ons eerste bezoek tijdens carnaval. Het is duidelijk laagseizoen in Brazilië want alles is lekker rustig en het is niet meer zo heet, waarover later meer... Ook heeft men besloten wat renovatie werk aan het Jezusbeeld te doen, helaas voor onze Amerikaanse vrienden die dit weekend voor het eerst in Rio waren en hem dus nooit in volle glorie hebben kunnen bewonderen. Een vriend van Andre uit Dubai (waar hij opgegroeid is) bleek ook in Rio te zijn en met hem hebben wat oplossingen voor wereldproblemen bedacht onder het genot van kokosmelk en uitzicht op Braziliaanse dames. Uiteindelijk ging ook dit vervelen en besloten we om te gaan proberen kaartjes te kopen voor de voetbalwedstrijd op zaterdag. In het hostel, na onze lange klim, kon niemand ons helpen en daarom besloten we naar het stadion te gaan. Het systeem waarmee je betaalt met je creditcard die je vervolgens bij het stadion door een lezer haalt leek ons niet 100% betrouwbaar op dit continent.. Philipp en ik kwamen er al snel achter dat het mogelijk was om het stadion met het openbaar vervoer te bereiken. Dit leek daarnaast een mooi avontuur voor op een vrijdagmiddag te zijn. Eerst waren het 20 minuten met de metro en daarna moesten we met een trein. Ja, treinen schijnen ze hier ook te hebben... De treinen gaan blijkbaar richting de buitenwijken waar forensen wonen en waar ook het stadion ligt. Dit stadion (Estádio Olímpico João Havelange) is trouwens pas in 2006 gebouwd voor de Pan Olympische Spelen en sindsdien is het overbodig, dit zag natuurlijk niemand aankomen toen het gebouwd werd. Daarom heeft men een veiling gehouden voor de rechten om erin te spelen in de hoop nog iets terug te verdienen van de € 155 miljoen die het gekost heeft en het stadion een functie te geven. Uiteindelijk bleek maar 1 club een bod uitgebracht te hebben: Botafogo. Deze club huurt het daarom voor slechts € 14.000 per maand. Maar dat terzijde. De treinreis was precies zoals je dat in een kuifje-boek ziet. Op deze momenten wordt het weer helemaal duidelijk dat we in een derde wereld land zijn, het ding is tot de nok volgepropt en er zitten nog net geen mensen op het dak, er wordt van alles verkocht, het ding komt maar met moeite het station uit, we slingeren alle kanten op en soms stopt hij bij een station en soms niet. Na deze tocht van een uur kwamen we ter plekke, het stadion lag er akelig verlaten bij... En jawel hoor, fechado (gesloten). Een schoonmaker kon ons vertellen dat de kaartverkoop maar tot 4 uur was en de volgende dag konden we gerust terug komen.
Na een uur terug opgepropt stuiteren kwamen we weer aan in de binnenstad en zijn we gaan eten bij een restaurant dat we nog kenden van in Februari. Het eten was nog even goed als we het achter gelaten hadden en daarna gingen we ons prepareren voor een avond uit gaan in Rio de Janeiro. Dit bleek net zo gek als met carnaval te zijn, prachtig! Gewoon mensen die zich bezatten en feesten in de straten van het oude centrum, maar dan zonder muziek. Een groot verschil met Sao Paulo waar je een godsvermogen aan entree en drankjes kwijt bent..
Daarna zijn we wederom aan de beproeving om het stadion te bereiken begonnen. Andre en Terry hadden na vrijdag genoeg gezien van de infrastructuur in Zuid-Amerika en bleven op het strand. Phil en ik waren echter van mening dat juist deze tocht het hele avontuur waard maakte, de echte Braziliaanse ervaring: zonder enige hulp de halve stad afreizen en uiteindelijk met het duurste kaartje (6 euro) in het stadion zitten voor spektakel. Af en toe verbaasd het me zelf ook hoeveel we geregeld krijgen door gewoon maar iets te doen. Het kaartje was trouwens zo goedkoop omdat wij studenten 50% korting krijgen, toen een local dat zag kwam er al snel een snood plannetje. Deze local was namelijk een van de vele mensen die op de tribunes eten en drinken verkopen, hij verkocht een soort crackers en wilde dat wij voor hem nog een kaartje met korting scoorden. Ik noemde mijn prijs: 4 van die pakjes crackers en hij was akkoord. Enige probleem was dat we nogal opvielen met onze schoolpasjes uit Sao Paulo, gebrekkig Portugees en 0 kennis van de verschillen in zitplaatsen. Dus toen we weer aan het loket kwamen wist iedere verkoper dat wij al lang kaartjes hadden en ging het hele feest niet door... De wedstrijd was weer super spectaculair: Al binnen 5 minuten leverde Robinho simpel de bal in bij een tegenstander en stond het 1-0 voor Botafogo. Maar nog voor rust was het al 1-2 door twee goals van Neymar. Toen deze werd gewisseld in de tweede helft werd duidelijk dat hij niet overal even geliefd is met zijn schwalbes. Er werd namelijk luidkeels gezongen over wat hij met mannen in zijn slaapkamer schijnt te doen. Gisteren werd trouwens bekend dat hij niet bij de selectie voor het WK zit, hierover is bijna iedereen heel tevreden. Uiteindelijk werd het 3-3 en was iedereen redelijk blij. Op de weg terug werd natuurlijk een totale chaos bij het station, dit gebeurt zelfs in ons strak georganiseerde Nederland.. Maar in Brazilië lijkt het dan alsof niemand wist dat er voetbal was op de betreffende dag en daarom zijn er geen extra treinen etc. Duizenden mensen proberen de trein te nemen en dat is dus behoorlijk proppen met een rij of 30 dik tegen de toegangspoort. Eén dame werd behoorlijk lijp toen ze erachter kwam dat haar papieren kaartje niet in de automaat paste en natuurlijk kon dat niet eventjes omgewisseld worden voor een pasje dat nodig was. Dus er vielen bijna nog slachtoffers onder het personeel, maar goed uiteindelijk kwamen we erdoorheen en op het perron was het een oase van rust gek genoeg. We konden zelfs zitten in de trein terug, een luxe die ik niet vaak meegemaakt heb hier.. Blijft een gek land af en toe..
Zondag zijn we zo snel mogelijk vertrokken want het weer was zaterdagavond zoals verwacht omgeslagen. Veel, veel regen en daarom namen we de bus al om 12 uur in de middag. Bij aankomst in Sao Paulo rond 7 uur wisten we niet wat we meemaakten: 12 graden!! Gekkenwerk dit. De hele week is het al zo koud hier 's avonds, overdag is het gewoon tegen de 25 maar de nachten zijn behoorlijk koud. Nu hoor ik de meeste Hollanders al denken, 12 graden stel je niet aan. Maar even wat nuanceringen, hier heeft men geen verwarming en geen isolatie, dus als ik naast het raam sta kan ik gewoon nog genieten van een verfrissend briesje. Als gevolg hiervan is het in huis kouder dan buiten, ik schat een graad of 15 de hele dag. En daarnaast hadden we dit weer niet echt verwacht toen we onze koffers inpakten voor Brazilië, dus iedereen zit hier met 1 of 2 truien. Gisteren nadat we weer eens sushi waren gaan eten met een groep, presteerde Paul het zelfs om handschoenen aan te trekken. Het moet niet gekker worden. Mijn enige zorg is de echte winter, dit is nog maar herfst en ik draag nu al in huis ongeveer mijn warmste kloffie. Ik denk dat het in juni twee truien over elkaar aantrekken gaat worden. Achja, wat is 1 maand kou op 6 maanden hitte he... En volgende week zou het net als in Nederland weer warmer gaan worden. Ik zal wederom de vreselijke winter verruilen voor een heerlijke zomer als ik terug kom!
