Brasilia & Belém

Mijn laatste trip zit er ook alweer op, over precies een week zit ik alweer aan de Dr. Poelslaan.. Het is hard gegaan de laatste maanden. 2 weken geleden ben ik op zaterdag met Philipp naar Brasilia vertrokken, in het vliegtuig zagen we ook nog de band waar ik eerder kennis mee maakte.. Brasilia is de hoofdstad van Brazilië sinds de jaren 60. Hiervoor was de hoofdstad Rio de Janeiro, maar de president vond het nodig een neutrale nieuwe hoofdstad te stichten. In slechts 3 jaar is de hele stad uit de grond gestampt. Dit zorgt voor een totaal unieke stad, er is namelijk rekening gehouden met auto's in de bouw. Vanuit de lucht ziet de stad eruit als een vogel of vliegtuig, met 2 grote assen. Er zijn geen straatnamen, alles wordt aangeduid met een sector en elk gebied heeft een eigen functie. Zo is er een gebied waar alle hotels liggen en eentje waar de bedrijven liggen etc. Dit heeft allemaal ook een keerzijde, want zo is er geen stadscentrum met hotels, winkels, restaurants, bars en clubs. Alles is totaal gescheiden van elkaar en om ergens te komen ben je al gauw een half uur onderweg omdat het zo immens groot is.

Tot zo ver de introductie. Vanwege de strakke planning is er ook maar 1 hostel in de hele stad. Daar verbleven we dan ook, helaas lag het wel mijlenver van echt alles dat leeft verwijderd. Het schijnt dat er wel wat illegale hostels in andere stukken van de stad zijn, het blijft Brazilië natuurlijk.. In ons hostel werden we meteen geconfronteerd met een groot nadeel van het delen van een slaapkamer: we hadden een snurker in ons midden. Nu ben ik op dat gebied wel iets gewend (zonder namen te noemen), maar deze man was echt extreem! Hij maakte me gewoon wakker in het midden van de nacht en daarna heb ik geen oog meer dicht gedaan net als Phil. Ik denk dat zelfs de drie kamers naast ons last hebben gehad van de boy.
Nadat we de wedstrijden van onze respectievelijke landen gekeken hadden op zaterdag en zondag en het nachtleven verkend hadden, gingen we maandag op een tour door de stad. Er is prachtige architectuur in de stad en natuurlijk de interessante geschiedenis.. Ook hebben we ook een notoire alcoholist gezien: de president Lula.. Hij arriveerde geheel in lijn met de cultuur hier om stipt 18.01 thuis op maandagavond.

Na deze 2 en een halve dag gingen we op maandag weer verder naar Belém, een stad helemaal in het noorden van het land. Het ligt vlak bij de oceaan en de amazone rivier, waardoor het een uniek natuurgebied was voordat de Portugezen grote delen vernietigden. Onze vlucht was om 12 uur 's nachts (je moet offers brengen als je goedkope vluchten wil).. Door het tijdstip was niet iedereen even scherp op de luchthaven, ik stond daardoor met 1 voet in het verkeerde vliegtuig. Blijkbaar had ze 5 minuten van tevoren de gate van onze vlucht veranderd en gelukkig merkte iemand dat nog net even op, anders had ik helemaal in het zuiden in plaats van het noorden gezeten. En in het zuiden is het koud, dus dat maakt wel uit. De dag na aankomst was eindelijk het moment waar ik al maanden op gewacht had daar: Brazilië's eerste wedstrijd op het WK! Noord-Korea werd met behoorlijk matig spel en zelfs een beetje geluk verslagen, maar het feest was er niet minder om.. Helden zijn het, 2-1 tegen Noord-Korea, doe het maar eens!! Het feest werd overigens totaal op Braziliaanse wijze gevierd: een tankstation werd bezet door mensen met grote boxen in de achterbak en drank. Ze blokkeren dan gewoon een straat en feesten erop los tot de politie komt en vertrekken dan naar de volgende locatie. Op TV is trouwens nog een mooi fenomeen, het afkraken van andere landen uit Zuid-Amerika. Na iedere wedstrijd van een land uit de regio volgen er minstens 10 herhalingen van dubieuze buitenspelmomenten en overtredingen. Schaamteloos wordt er uit de doeken gedaan dat ze eigenlijk onverdiend gewonnen hebben en dat ze bevoordeeld zijn door de scheidsrechter in iedere wedstrijd. In Nederland denken we alleen zo over de bijvoorbeeld de Duitsers, maar hier is het heel normaal dat gewoon breed uit te meten op TV. Verder wordt overal duidelijk dat het land tot op het bot verdeeld is over de bondscoach Dunga. Zoals een magazine het omschreef op de voorpagina: Dunga, je houdt van hem of je haat hem. Deze beste man is namelijk tot de conclusie gekomen dat het samba-voetbal gewoonweg niet meer kan in de moderne wereld.. Hij wil tactisch verzorgd voetbal spelen en daar zijn de Brazilianen het niet mee eens. Om een statement te maken liet hij daarom Ronaldinho, Neymar, Adriano, Pato, etc. al thuis.

Na twee nachten in het luxueuze Formula One hotel en na navraag bij gerenommeerde reisagenten kwamen we er achter dat we boven onze stand aan het leven waren. Snel verkasten we voor een nachtje naar een heel slecht low budget hostel, waar men ons een reisje kon aanbieden voor 10% van de prijs van de eerder genoemde agenten. We besloten naar het eiland Marajo te gaan. Dit is iets groter dan Zwitserland en men verdient er een beetje geld met het houden van buffels. Na 5 uur met boten, busjes en kleinere bootjes kwamen we aan bij een pousada gerund door een Duitser en zijn vrouw. Hij was in Duitsland en zijn vrouw stond op het punt te vertrekken naar de grote stad. Hierdoor eindigden we het weekend alleen in het huis met een andere Duitse jongen, ideaal. Op het eiland was er niet heel veel luxe, maar goed je na een tijdje kom je tot de conclusie dat heel veel luxe ook overbodig is. Zo lang er maar voetbal gekeken kan worden!

Op zaterdag zijn we een dag naar een fazenda geweest, dit is een grote landerij waar men buffels houdt. We hebben er natuurlijk op buffels gereden en heerlijk vlees en kaas gegeten. De landerijen zijn enorm en ze hebben allemaal meer dan 10,000 buffels. Op het eiland schijnen rond de miljoen buffels te leven. Buffelvlees is trouwens heerlijk en kost hier € 3 met rijst etc. Vraag en aanbod.. Verder zijn we nog de jungle in geweest en hebben we natuurlijk op het strand en in hangmatten gelegen. Ik begin langzaam te begrijpen waarom de rest van het land geen belasting wil afdragen naar deze regio, het is echt te warm om te werken.

Zondag was het weer tijd voor een topper: Brazilie - Ivoorkust. Toen we navraag deden waar deze wedstrijd te bekijken, kregen we wat rare antwoorden. Iedereen zei dat het namelijk vrij gevaarlijk was om naar een bar te gaan voor de wedstrijd. Hier zegt iedere local altijd dat alles gevaarlijk is, dus wij waagden het er toch maar op.. Na wat zoeken hadden we een mooi barretje (10 stoelen, 2 tafels, 5 mensen, 1 TV en veel bier) gevonden. Ook hier begon men ineens te vertellen dat het toch maar beter was als zij ons naar huis brachten na de wedstrijd. Het kon namelijk wel eens gevaarlijk worden omdat iedereen zo bezopen is dat er overal gevechten uitbreken, zeker als ze verliezen. Gelukkig zei een van de grote mannen dat hij onze rug had en de kastelein die nog vrij nuchter was wist zelfs de weg naar ons pousada was, geen probleem dus! Na de wedstrijd begon het overigens keihard te regen zoals het dat doen in het REGENwoud en Brazilië won overtuigend, dus een escorte was niet meer nodig..

De volgende dag bij het ontbijt kwam de eigenares weer thuis en een van haar vrienden was commandant van de politie geweest op het eiland. Hij vertelde wat meer over de veiligheidssituatie.. Na zijn vertrek was er een nieuwe baas die zich meer bezig hield met het vullen van zijn zakken en voor zichzelf zorgen. Hierdoor was er een totale anarchie op het eiland met harde muziek 24/7 uit 3 verschillende kanten en een overvol ziekenhuis op elke zaterdag en zondag. Het bleek achteraf dus toch niet zo overdreven te zijn geweest als de boy (staand op de foto hierboven) die ons voor altijd in zijn hart draagt, ons thuisgebracht had.. 

Nog een weekje tot ik al mijn lezers in levende lijven kan ontmoeten, bereid uw kritieken voor tot die tijd. Ik zal ze met liefde ontvangen!