Brasilia & Belém

Mijn laatste trip zit er ook alweer op, over precies een week zit ik alweer aan de Dr. Poelslaan.. Het is hard gegaan de laatste maanden. 2 weken geleden ben ik op zaterdag met Philipp naar Brasilia vertrokken, in het vliegtuig zagen we ook nog de band waar ik eerder kennis mee maakte.. Brasilia is de hoofdstad van Brazilië sinds de jaren 60. Hiervoor was de hoofdstad Rio de Janeiro, maar de president vond het nodig een neutrale nieuwe hoofdstad te stichten. In slechts 3 jaar is de hele stad uit de grond gestampt. Dit zorgt voor een totaal unieke stad, er is namelijk rekening gehouden met auto's in de bouw. Vanuit de lucht ziet de stad eruit als een vogel of vliegtuig, met 2 grote assen. Er zijn geen straatnamen, alles wordt aangeduid met een sector en elk gebied heeft een eigen functie. Zo is er een gebied waar alle hotels liggen en eentje waar de bedrijven liggen etc. Dit heeft allemaal ook een keerzijde, want zo is er geen stadscentrum met hotels, winkels, restaurants, bars en clubs. Alles is totaal gescheiden van elkaar en om ergens te komen ben je al gauw een half uur onderweg omdat het zo immens groot is.

Tot zo ver de introductie. Vanwege de strakke planning is er ook maar 1 hostel in de hele stad. Daar verbleven we dan ook, helaas lag het wel mijlenver van echt alles dat leeft verwijderd. Het schijnt dat er wel wat illegale hostels in andere stukken van de stad zijn, het blijft Brazilië natuurlijk.. In ons hostel werden we meteen geconfronteerd met een groot nadeel van het delen van een slaapkamer: we hadden een snurker in ons midden. Nu ben ik op dat gebied wel iets gewend (zonder namen te noemen), maar deze man was echt extreem! Hij maakte me gewoon wakker in het midden van de nacht en daarna heb ik geen oog meer dicht gedaan net als Phil. Ik denk dat zelfs de drie kamers naast ons last hebben gehad van de boy.
Nadat we de wedstrijden van onze respectievelijke landen gekeken hadden op zaterdag en zondag en het nachtleven verkend hadden, gingen we maandag op een tour door de stad. Er is prachtige architectuur in de stad en natuurlijk de interessante geschiedenis.. Ook hebben we ook een notoire alcoholist gezien: de president Lula.. Hij arriveerde geheel in lijn met de cultuur hier om stipt 18.01 thuis op maandagavond.

Na deze 2 en een halve dag gingen we op maandag weer verder naar Belém, een stad helemaal in het noorden van het land. Het ligt vlak bij de oceaan en de amazone rivier, waardoor het een uniek natuurgebied was voordat de Portugezen grote delen vernietigden. Onze vlucht was om 12 uur 's nachts (je moet offers brengen als je goedkope vluchten wil).. Door het tijdstip was niet iedereen even scherp op de luchthaven, ik stond daardoor met 1 voet in het verkeerde vliegtuig. Blijkbaar had ze 5 minuten van tevoren de gate van onze vlucht veranderd en gelukkig merkte iemand dat nog net even op, anders had ik helemaal in het zuiden in plaats van het noorden gezeten. En in het zuiden is het koud, dus dat maakt wel uit. De dag na aankomst was eindelijk het moment waar ik al maanden op gewacht had daar: Brazilië's eerste wedstrijd op het WK! Noord-Korea werd met behoorlijk matig spel en zelfs een beetje geluk verslagen, maar het feest was er niet minder om.. Helden zijn het, 2-1 tegen Noord-Korea, doe het maar eens!! Het feest werd overigens totaal op Braziliaanse wijze gevierd: een tankstation werd bezet door mensen met grote boxen in de achterbak en drank. Ze blokkeren dan gewoon een straat en feesten erop los tot de politie komt en vertrekken dan naar de volgende locatie. Op TV is trouwens nog een mooi fenomeen, het afkraken van andere landen uit Zuid-Amerika. Na iedere wedstrijd van een land uit de regio volgen er minstens 10 herhalingen van dubieuze buitenspelmomenten en overtredingen. Schaamteloos wordt er uit de doeken gedaan dat ze eigenlijk onverdiend gewonnen hebben en dat ze bevoordeeld zijn door de scheidsrechter in iedere wedstrijd. In Nederland denken we alleen zo over de bijvoorbeeld de Duitsers, maar hier is het heel normaal dat gewoon breed uit te meten op TV. Verder wordt overal duidelijk dat het land tot op het bot verdeeld is over de bondscoach Dunga. Zoals een magazine het omschreef op de voorpagina: Dunga, je houdt van hem of je haat hem. Deze beste man is namelijk tot de conclusie gekomen dat het samba-voetbal gewoonweg niet meer kan in de moderne wereld.. Hij wil tactisch verzorgd voetbal spelen en daar zijn de Brazilianen het niet mee eens. Om een statement te maken liet hij daarom Ronaldinho, Neymar, Adriano, Pato, etc. al thuis.

Na twee nachten in het luxueuze Formula One hotel en na navraag bij gerenommeerde reisagenten kwamen we er achter dat we boven onze stand aan het leven waren. Snel verkasten we voor een nachtje naar een heel slecht low budget hostel, waar men ons een reisje kon aanbieden voor 10% van de prijs van de eerder genoemde agenten. We besloten naar het eiland Marajo te gaan. Dit is iets groter dan Zwitserland en men verdient er een beetje geld met het houden van buffels. Na 5 uur met boten, busjes en kleinere bootjes kwamen we aan bij een pousada gerund door een Duitser en zijn vrouw. Hij was in Duitsland en zijn vrouw stond op het punt te vertrekken naar de grote stad. Hierdoor eindigden we het weekend alleen in het huis met een andere Duitse jongen, ideaal. Op het eiland was er niet heel veel luxe, maar goed je na een tijdje kom je tot de conclusie dat heel veel luxe ook overbodig is. Zo lang er maar voetbal gekeken kan worden!

Op zaterdag zijn we een dag naar een fazenda geweest, dit is een grote landerij waar men buffels houdt. We hebben er natuurlijk op buffels gereden en heerlijk vlees en kaas gegeten. De landerijen zijn enorm en ze hebben allemaal meer dan 10,000 buffels. Op het eiland schijnen rond de miljoen buffels te leven. Buffelvlees is trouwens heerlijk en kost hier € 3 met rijst etc. Vraag en aanbod.. Verder zijn we nog de jungle in geweest en hebben we natuurlijk op het strand en in hangmatten gelegen. Ik begin langzaam te begrijpen waarom de rest van het land geen belasting wil afdragen naar deze regio, het is echt te warm om te werken.

Zondag was het weer tijd voor een topper: Brazilie - Ivoorkust. Toen we navraag deden waar deze wedstrijd te bekijken, kregen we wat rare antwoorden. Iedereen zei dat het namelijk vrij gevaarlijk was om naar een bar te gaan voor de wedstrijd. Hier zegt iedere local altijd dat alles gevaarlijk is, dus wij waagden het er toch maar op.. Na wat zoeken hadden we een mooi barretje (10 stoelen, 2 tafels, 5 mensen, 1 TV en veel bier) gevonden. Ook hier begon men ineens te vertellen dat het toch maar beter was als zij ons naar huis brachten na de wedstrijd. Het kon namelijk wel eens gevaarlijk worden omdat iedereen zo bezopen is dat er overal gevechten uitbreken, zeker als ze verliezen. Gelukkig zei een van de grote mannen dat hij onze rug had en de kastelein die nog vrij nuchter was wist zelfs de weg naar ons pousada was, geen probleem dus! Na de wedstrijd begon het overigens keihard te regen zoals het dat doen in het REGENwoud en Brazilië won overtuigend, dus een escorte was niet meer nodig..

De volgende dag bij het ontbijt kwam de eigenares weer thuis en een van haar vrienden was commandant van de politie geweest op het eiland. Hij vertelde wat meer over de veiligheidssituatie.. Na zijn vertrek was er een nieuwe baas die zich meer bezig hield met het vullen van zijn zakken en voor zichzelf zorgen. Hierdoor was er een totale anarchie op het eiland met harde muziek 24/7 uit 3 verschillende kanten en een overvol ziekenhuis op elke zaterdag en zondag. Het bleek achteraf dus toch niet zo overdreven te zijn geweest als de boy (staand op de foto hierboven) die ons voor altijd in zijn hart draagt, ons thuisgebracht had.. 

Nog een weekje tot ik al mijn lezers in levende lijven kan ontmoeten, bereid uw kritieken voor tot die tijd. Ik zal ze met liefde ontvangen! 

Buenos Aires

Beste lezers, ik ben inmiddels aan mijn laatste maand begonnen.. Over 4 weken vlieg ik tijdens alle WK gekte terug naar Nederland. Tot die tijd is het dus zaak zo veel mogelijk te doen. Dit weekend ben ik naar Buenos Aires geweest met Douglas en zijn 2 Braziliaanse vrienden. Het plan was om met zijn tweeën te gaan, maar een vriend en een vriendin van hem hadden allebei een relatie beëindigd (niet met elkaar..) en smeekten ons om mee te mogen.. Dit hebben we toen maar toegestaan.

Het vertrek was donderdagmiddag, op de luchthaven zat ook het voetbalteam van Zambia dat blijkbaar geen verplichtingen op het WK heeft. Zij waren op de terugweg uit Chili waar ze met 3-0 van het plaatselijke team, dat wel naar het WK gaat, verloren hadden. Na 3 uur vliegen kwamen we bij het vallen van de avond aan in Buenos Aires. Dit keer had ik als gringo eens geluk: er waren twee rijen bij de immigratie. Eentje was voor mensen uit de regio en telde honderden mensen en de andere voor toeristen uit andere landen, bestond uit mij en 2 andere personen. Uiteindelijk kon ik dus in plaats van in de rij, in de taxfree winkel een half uur wachten op de rest. De stad maakt gelijk indruk, het contrast met alles wat ik hier tot nu heb gezien is enorm. In Brazilië is alles vooral functioneel: lelijke wolkenkrabbers naast elkaar, allemaal in een jaren '80 stijltje. Buenos Aires heeft heel veel mooie oude gebouwen en voelt heel Europees aan. Eén ding is natuurlijk overal hetzelfde: de Zuid-Amerikaanse efficiëntie.. Bij aankomst werd het al gelijk duidelijk, het hostel was namelijk gesitueerd op de zevende verdieping en de elektriciteit deed het niet waardoor we een wenteltrapje op moesten met onze bagage.

 

's Avonds zijn we gaan eten in Palermo waar veel bars en restaurants liggen. In het restaurant/café had men weer een leuk idee, er waren namelijk bordspellen te krijgen. Daarna gingen we naar een club in Puerto Madero, het havengebied waar de upper class zich tegenwoordig ophoudt. Dit gebied is gevuld met gloednieuwe appartementen, het Hilton en parken. Het zou zo in een Europese hoofdstad kunnen liggen.

Na 3 uurtjes slaap ging vrijdag de wekker weer om 9 uur om een rondrit door de stad te gaan maken met een gids die Douglas via-via kende. Hij bracht ons naar wat mooie plekjes in de stad en naar een authentiek café/patisserie. Daarna gingen we naar Lugan, een stadje op een uur rijden van Buenos Aires. Hier ligt onder andere een dierentuin en hier blijkt wat een voordeel Braziliaanse vrienden zijn... We hadden namelijk gehoord dat deze gids kan regelen dat je in de kooi mag met alle dieren. Dat wil zeggen leeuwen, tijgers, olifanten, etc. Ik wist van niks en was al blij met wat kiekjes door de tralies heen, maar op een gegeven moment had onze man Jeff de gids genoeg betaald en geslijmd bij de verzorgers om ons erin te laten. De foto's spreken voor zich denk ik zo, hier kan alles!

Na dit avontuur gingen we huiswaarts door de file met het plan om wat slaap in te halen. In het hostel kwamen we echter een mannetje tegen dat we de avond van tevoren op straat hadden gezien. Hij kon ons wel even ophooken met wat gratis kaartjes voor een club die avond. Naja, dan zeg je geen nee en dan slaap je gewoon weer 4 uurtjes.. De volgende dag was er tijd om te shoppen en dat is leuk in Argentinië aangezien het land al sinds 2001 in crisis is en de peso daardoor niks waard is.. Sneakers kosten zo ongeveer 40 euro. Ook viel me op dat het Nederlands elftal populair is hier, in iedere etalage stond ons prachtige shirt! Ik begin er zelfs persoonlijk vertrouwen in te krijgen. Heb ongelooflijk zin in het WK volgende week, het hele land gaat hier plat.. Zaterdagavond heb ik het maar eens rustig aan gedaan na die 2 nachten, dat wil zeggen om 12 uur uit eten, half 2 terug en om 3 uur naar bed.. Het leven komt hier inderdaad vrij laat op gang..

Zondag was alweer onze laatste dag, dus gingen we snel op pad richting La Boca. Dit is een oude Italiaanse wijk, waar ook het stadion van Boca Juniors, La Bombonera, ligt. Verder is er el Caminito, een straat met kleurrijke restaurants en veel tango clubs. Dit gedeelte van Buenos Aires is het meest toeristisch. Douglas en ik vlogen weer terug om 6 uur dus rond 3 uur vertrokken we richting vliegveld. In de taxi kwamen we er echter achter dat onze vlucht pas om 8 uur was... Gelukkig was de taxi chauffeur zo behulpzaam om ons voor een paar honderd peso's op een tour door de stad te nemen voor die 2 uur. Toen zijn we door Puerto Madero gereden, vooral overdag is het heel indrukwekkend om deze wijk te zien. Het contrast met de rest van heel Zuid-Amerika is gigantisch en misschien wordt het ooit overal nog wel eens zo geavanceerd. We zagen nu in de parken de rich en famous genieten van een najaarszonnetje en volgens onze chauffeur kom je daar alleen in met American Express of Visa haha.. Tenslotte nam hij ons nog even mee naar het trainingscomplex van de nationale ploeg. Helaas zijn de heren al afgereisd naar Zuid Afrika maar toch was het leuk om te zien. Hij vertelde ons ook dat het onmogelijk was om een vlucht te halen op de dag dat ze vertrokken omdat de hele snelweg vol stond met mensen die een foto wilden nemen van de bus. Zeer gepassioneerde mensen hier..

Gisteren ben ik tenslotte nog eens naar een voetbalwedstrijd geweest: Palmeiras tegen Flamengo uit Rio. Uitslag: 0-1 door Vagner Love. Adriano was grote afwezige, blijkbaar is hij terug naar de favela omdat hij zijn vrienden miste en weer bij hen wilt wonen.. Rare jongen. De wedstrijd was in het stadion van Corinthians en dit ligt gewoon in een woonwijk, je steekt de straat over en je bent in er. Eigenaardig is dat er dus ook gewoon auto's en bussen rijden door deze straat. Na de wedstrijd kwam er dus een bus met Flamengo fans langs de uitgang van de Palmeiras fans gereden, die begonnen als gekken naar de bus te rennen en er tegenaan te springen. Overigens zonder resultaat.

Maandag is mijn laatste week van school begonnen, volgende week toetsen en daarna in het weekend stappen Philipp en ik op het vliegtuig naar Brasilia, de hoofdstad. Hier blijven we 2 dagen en daarna gaan we naar Belem, dit is de enige plek ter wereld waar het tropisch regenwoud de oceaan bereikt. Dus we gaan de jungle in!

Rio, the Sequel

Afgelopen weekend ben ik weer naar Rio de Janeiro geweest. De timing was perfect aangezien de Red Bull Air Race er neerstreek en er op zaterdag in het gloednieuwe olympisch stadion een wedstrijd om het nationale kampioenschap tussen de staatkampioenen van Rio en Sao Paulo: Botafogo - Santos gespeeld werd. Het was mijn eerste reisje sinds 3 maanden met mijn roommates Philipp en Andre. Phil had het hostel uitgezocht, het was erg goedkoop (criterium 1) en lag dicht bij het strand in Copacabana (criterum 2). Helaas toonden de website en google maps niet de hoogte van het pand, om het te bereiken moest je namelijk een berg op lopen van het kaliber Windraak.. Achja nadat we dit wisten was het de volgende dagen heel goed nadenken wat mee te nemen 's ochtends zodat we pas 's avonds laat terug hoefden. Een goeie deal is tenslotte veel waard..

We vertrokken met de nachtbus op donderdag en kwamen rond half 7 aan in Rio, gelijk wat slaap ingehaald in het hostel en om 11 uur waren we al te bewonderen op het strand van Ipanema! Dit strand was een wereld van verschil met ons eerste bezoek tijdens carnaval. Het is duidelijk laagseizoen in Brazilië want alles is lekker rustig en het is niet meer zo heet, waarover later meer... Ook heeft men besloten wat renovatie werk aan het Jezusbeeld te doen, helaas voor onze Amerikaanse vrienden die dit weekend voor het eerst in Rio waren en hem dus nooit in volle glorie hebben kunnen bewonderen. Een vriend van Andre uit Dubai (waar hij opgegroeid is) bleek ook in Rio te zijn en met hem hebben wat oplossingen voor wereldproblemen bedacht onder het genot van kokosmelk en uitzicht op Braziliaanse dames. Uiteindelijk ging ook dit vervelen en besloten we om te gaan proberen kaartjes te kopen voor de voetbalwedstrijd op zaterdag. In het hostel, na onze lange klim, kon niemand ons helpen en daarom besloten we naar het stadion te gaan. Het systeem waarmee je betaalt met je creditcard die je vervolgens bij het stadion door een lezer haalt leek ons niet 100% betrouwbaar op dit continent.. Philipp en ik kwamen er al snel achter dat het mogelijk was om het stadion met het openbaar vervoer te bereiken. Dit leek daarnaast een mooi avontuur voor op een vrijdagmiddag te zijn. Eerst waren het 20 minuten met de metro en daarna moesten we met een trein. Ja, treinen schijnen ze hier ook te hebben... De treinen gaan blijkbaar richting de buitenwijken waar forensen wonen en waar ook het stadion ligt. Dit stadion (Estádio Olímpico João Havelange) is trouwens pas in 2006 gebouwd voor de Pan Olympische Spelen en sindsdien is het overbodig, dit zag natuurlijk niemand aankomen toen het gebouwd werd. Daarom heeft men een veiling gehouden voor de rechten om erin te spelen in de hoop nog iets terug te verdienen van de € 155 miljoen die het gekost heeft en het stadion een functie te geven. Uiteindelijk bleek maar 1 club een bod uitgebracht te hebben: Botafogo. Deze club huurt het daarom voor slechts € 14.000 per maand. Maar dat terzijde. De treinreis was precies zoals je dat in een kuifje-boek ziet. Op deze momenten wordt het weer helemaal duidelijk dat we in een derde wereld land zijn, het ding is tot de nok volgepropt en er zitten nog net geen mensen op het dak, er wordt van alles verkocht, het ding komt maar met moeite het station uit, we slingeren alle kanten op en soms stopt hij bij een station en soms niet. Na deze tocht van een uur kwamen we ter plekke, het stadion lag er akelig verlaten bij... En jawel hoor, fechado (gesloten). Een schoonmaker kon ons vertellen dat de kaartverkoop maar tot 4 uur was en de volgende dag konden we gerust terug komen.

Na een uur terug opgepropt stuiteren kwamen we weer aan in de binnenstad en zijn we gaan eten bij een restaurant dat we nog kenden van in Februari. Het eten was nog even goed als we het achter gelaten hadden en daarna gingen we ons prepareren voor een avond uit gaan in Rio de Janeiro. Dit bleek net zo gek als met carnaval te zijn, prachtig! Gewoon mensen die zich bezatten en feesten in de straten van het oude centrum, maar dan zonder muziek. Een groot verschil met Sao Paulo waar je een godsvermogen aan entree en drankjes kwijt bent..

Zaterdagochtend was de kwalificatierace voor de Red Bull Air race, deze vond plaats bij de Pão de Açúcar. Het was heel indrukwekkend om het van dichtbij mee te maken en het weer was perfect. Daar hebben we met zijn allen een uurtje in de schaduw zitten kijken.

Daarna zijn we wederom aan de beproeving om het stadion te bereiken begonnen. Andre en Terry hadden na vrijdag genoeg gezien van de infrastructuur in Zuid-Amerika en bleven op het strand. Phil en ik waren echter van mening dat juist deze tocht het hele avontuur waard maakte, de echte Braziliaanse ervaring: zonder enige hulp de halve stad afreizen en uiteindelijk met het duurste kaartje (6 euro) in het stadion zitten voor spektakel. Af en toe verbaasd het me zelf ook hoeveel we geregeld krijgen door gewoon maar iets te doen. Het kaartje was trouwens zo goedkoop omdat wij studenten 50% korting krijgen, toen een local dat zag kwam er al snel een snood plannetje. Deze local was namelijk een van de vele mensen die op de tribunes eten en drinken verkopen, hij verkocht een soort crackers en wilde dat wij voor hem nog een kaartje met korting scoorden. Ik noemde mijn prijs: 4 van die pakjes crackers en hij was akkoord. Enige probleem was dat we nogal opvielen met onze schoolpasjes uit Sao Paulo, gebrekkig Portugees en 0 kennis van de verschillen in zitplaatsen. Dus toen we weer aan het loket kwamen wist iedere verkoper dat wij al lang kaartjes hadden en ging het hele feest niet door... De wedstrijd was weer super spectaculair: Al binnen 5 minuten leverde Robinho simpel de bal in bij een tegenstander en stond het 1-0 voor Botafogo. Maar nog voor rust was het al 1-2 door twee goals van Neymar. Toen deze werd gewisseld in de tweede helft werd duidelijk dat hij niet overal even geliefd is met zijn schwalbes. Er werd namelijk luidkeels gezongen over wat hij met mannen in zijn slaapkamer schijnt te doen. Gisteren werd trouwens bekend dat hij niet bij de selectie voor het WK zit, hierover is bijna iedereen heel tevreden. Uiteindelijk werd het 3-3 en was iedereen redelijk blij. Op de weg terug werd natuurlijk een totale chaos bij het station, dit gebeurt zelfs in ons strak georganiseerde Nederland.. Maar in Brazilië lijkt het dan alsof niemand wist dat er voetbal was op de betreffende dag en daarom zijn er geen extra treinen etc. Duizenden mensen proberen de trein te nemen en dat is dus behoorlijk proppen met een rij of 30 dik tegen de toegangspoort. Eén dame werd behoorlijk lijp toen ze erachter kwam dat haar papieren kaartje niet in de automaat paste en natuurlijk kon dat niet eventjes omgewisseld worden voor een pasje dat nodig was. Dus er vielen bijna nog slachtoffers onder het personeel, maar goed uiteindelijk kwamen we erdoorheen en op het perron was het een oase van rust gek genoeg. We konden zelfs zitten in de trein terug, een luxe die ik niet vaak meegemaakt heb hier.. Blijft een gek land af en toe..

Zondag zijn we zo snel mogelijk vertrokken want het weer was zaterdagavond zoals verwacht omgeslagen. Veel, veel regen en daarom namen we de bus al om 12 uur in de middag. Bij aankomst in Sao Paulo rond 7 uur wisten we niet wat we meemaakten: 12 graden!! Gekkenwerk dit. De hele week is het al zo koud hier 's avonds, overdag is het gewoon tegen de 25 maar de nachten zijn behoorlijk koud. Nu hoor ik de meeste Hollanders al denken, 12 graden stel je niet aan. Maar even wat nuanceringen, hier heeft men geen verwarming en geen isolatie, dus als ik naast het raam sta kan ik gewoon nog genieten van een verfrissend briesje. Als gevolg hiervan is het in huis kouder dan buiten, ik schat een graad of 15 de hele dag. En daarnaast hadden we dit weer niet echt verwacht toen we onze koffers inpakten voor Brazilië, dus iedereen zit hier met 1 of 2 truien. Gisteren nadat we weer eens sushi waren gaan eten met een groep, presteerde Paul het zelfs om handschoenen aan te trekken. Het moet niet gekker worden. Mijn enige zorg is de echte winter, dit is nog maar herfst en ik draag nu al in huis ongeveer mijn warmste kloffie. Ik denk dat het in juni twee truien over elkaar aantrekken gaat worden. Achja, wat is 1 maand kou op 6 maanden hitte he... En volgende week zou het net als in Nederland weer warmer gaan worden. Ik zal wederom de vreselijke winter verruilen voor een heerlijke zomer als ik terug kom!

Santos Kampioen

Vandaag was de finale van het kampioenschap van de staat Sao Paulo, hierin spelen de meeste grote ploegen zoals: Sao Paulo, Corinthians (met Ronaldo en Roberto Carlos), Santos (met Robinho, Giovanni van Barça en het door Real Madrid begeerde 18 jarige talent Neymar). Eerst wordt er een competitie gespeeld en daarna is er een finale tussen de nummer 1 en 2 over twee wedstrijden. Vorige week had Santos al met 3-2 van Santo Andre gewonnen en vandaag was de return.

Natuurlijk wilde ik aanwezig zijn, maar nadat ik van een Braziliaan hoorde dat hij voor niks 10 uur in de rij had gestaan heb ik toch maar voor de tv gekeken.. Zoals altijd was het een groot spektakel! Na 1 minuut 20 stond het 0-1 voor Santo Andre en na 7 minuten was het alweer 1-1 door Neymar. De ruststand was 2-3, 3 rode kaarten (2 voor Santos, 1 voor Santo Andre) en 1 onterecht afgekeurd doelpunt voor Santo Andre. Dit werd trouwens heel subtiel in beeld gebracht: na 10 minuten knutselen had men 2 lijntjes gefabriceerd die aantoonden dat het inderdaad geen buitenspel was en de speler was wel 1 meter 20 voor zijn tegenstander. Ik denk niet dat de vrouwelijke grensrechter die dit over het hoofd zag ooit nog  zal vlaggen.. De tweede helft was een stuk minder opwindend en leverde slechts 1 rode kaart op, zo eindigde Santos de wedstrijd met 8 man en Santo Andre met 10. Uiteindelijk eindigde het dus in 5-5 over 2 wedstrijden, met evenveel uitdoelpunten etc, Santos is nu kampioen omdat het hoger in de competitie is geëindigd.

Het mooie in Brazilië is dat je nooit voetbal hoeft te missen, want zodra er gescoord wordt rent men naar het balkon/raam om keihard te gaan schreeuwen/schelden: FILHO DE PUTA!! en dergelijke uitspraken.. 's Avonds gingen we de stad in en daar was het ook een gekkenhuis, op de belangrijkste weg kwamen net alle mensen uit Santos terug. Iedereen reed toeterend met vlaggen uit de ramen. Voor ieder rood stoplicht ging iedereen de auto uit en werd er vuurwerk afgestoken.. Gelukkig zijn we daar nu aan gewend en schrikken we niet meer van dit soort geluiden, op onze eerste dag kan ik me nog herinneren dat we allemaal in elkaar doken toen we dachten pistoolschoten te horen. Dit geluid bleek toen echter uit de uitlaat van een oude motor te komen (knalpijp)...

Bahia

Zoals gepland ben ik de afgelopen 2 weken naar het noorden geweest, om precies te zijn naar de staat Bahia de 5de grootste staat van het land. Niet zo heel groot dus, maar toch nog 14 keer zo groot als heel Nederland.. Daarom hebben we toch maar ongeveer de hele staat afgereisd, je bent er tenslotte maar 1 keer.. Allereerst ben ik naar Salvador gevlogen, de hoofdstad van Bahia op 2000 km van Sao Paulo. Dit is een prachtige stad met veel kleurrijke oude gebouwen. De mensen hier zijn vooral afstammelingen van de slaven die hierheen gebracht werden vanuit Afrika, hier werd ik dus ondanks al mijn uren op het strand niet vaak aangezien voor local.. Ik leg geen links maar de inleiding van de Lonely Planet zegt: “If you're going to get robbed in Brazil, Salvador is likely to be the place.”

De reis startte op zondag, we kwamen laat aan en het hostel bleek in een ongelofelijk donker steegje te liggen. Overal waren nog mensen laat op straat en het leek allemaal niet helemaal veilig. Nog voordat de chauffeur zich kon bedenken kwam er een man druk gebaren waar het hostel was en al snel had hij onze tassen naar de ingang gedragen. Toen begon hij iets te zeggen waarvan we alleen 2 reals en eten verstonden. Caren legde hem gelijk uit dat we niet met hem mee wilde om een maaltijd a 2 reals te nuttigen omdat we ons net volgepropt hadden in het vliegtuig. Het was een beetje pijnlijk dat we er toen achterkwamen dat hij 2 real wilde om zelf wat eten van te kopen...

In het hostel waren nog 5 Amerikanen van school en op dag 2 zijn we met zijn alle naar het historische centrum geweest. Gelukkig regende het want ik heb alleen maar verhalen gehoord van mensen die lastig gevallen werden door bedelaars die mensen letterlijk uren achtervolgen. Mensen vragen hier sowieso overal geld voor, zal wel cultuur zijn. Zo kost een redelijke Michael Jackson imitatie je al snel een paar reals. 's Avonds zijn we naar een typische gringo rip-off gegaan, er was namelijk een "heel belangrijk" Afrikaans religieus evenement. Eerst duurde het ruim 2 uur voordat men kon beginnen omdat de lichten het niet deden door de harde regen en toen het licht aanging zag ik dat er slechts 10% locals was, aangevuld met buitenlanders die allemaal 30 euro betaald hadden. Het was wel vrij interessant, er werden mensen bezeten en daarna werden er ziektes uitgedreven etc... Veel muziek, gedans en eten, groot contrast met een katholieke kerk kortom.

Na dit culturele hoogtepunt ging de wekker weer om 5 uur om naar Lençóis te gaan, een uurtje of 7 met de bus landinwaarts. Dit is een klein stadje in het midden van het Nationaal Park Chapada Diamantina. Hier ontmoette we het ware Brazilië, geen internet, geen schoon toilet, geen goeie douche, geen lekkere matras. Gewoon aardige enthousiaste mensen, matig goedkoop eten en prachtige natuur. Bij aankomst waren 3 van onze Amerikaanse vrienden al gesetteld, zij hadden namelijk het Afrikaanse ziekteuitdrijf-spektakel wijselijk overgeslagen en de nachtbus genomen. We gingen gelijk na de lunch van € 2,50 naar een natuurlijke glijbaan. Op de terugweg door de jungle werd het akelig donker omdat we nogal laat waren door het getreuzel van enkele personen.. Maar na deze trip ben ik totaal op mijn gemak in donkere jungles, hierover later meer...

De volgende dag gingen we een tour door het Nationaal Park doen per jeep, de guide was precies zoals je je een guide voorstelt: oud, met een flinke baard, zonnebril en een klein rugzakje. Hij bracht ons eerst naar een waterval, wederom een bijzonder fraai exemplaar. Daarna gingen we verder richting de tafelbergen, na een flinke beklimming, konden we daar genieten van het adembenemende uitzicht. Leek erg veel op de Rocky Mountains, niet dat ik die ooit met eigen ogen heb gezien..

Op onze laatste dag (donderdag) in Chapada zijn we met een andere guide richting de moerassen gegaan, deze worden Mini-Pantanal genoemd. Het echt Pantanal ligt in het westen en is het grootste moeras te wereld, hier kun je kaaiman krokodillen etc zien. De tour vond zoals bijna al het verkeer in Brazilië plaats in een oude Volkswagen. Deze auto reed opvallend genoeg beter in de jungle dan op de openbare weg. De eerste stop was een oud geïsoleerd dorpje gesticht door slaven. Volgens onze man was hier na zonsondergang vrij weinig te doen, wat het grote aantal kinderen in dit kleine dorpje verklaarde. Na een boy, die voor ons ging roeien, opgepikt te hebben gingen we naar het cruiseschip voor deze tour. Dit bleek een kleine gammele uit de kluiten gewassen kano te zijn, maar na 10 minuten voelde ik me dan ook helemaal 1 met de natuur.

 

 

Na ongeveer anderhalf uur roeien kwamen we ergens midden in de jungle aan. Hier gingen we te voet verder, het hard erg hard geregend dus het pad stond regelmatig flink onder water. Dan kun je 2 dingen doen: eromheen of erdoorheen.. Na een nauwkeurige afweging werd voor het laatste gekozen en het heeft met tenminste een goeie superdudes foto opgeleverd.... Uiteindelijk kwamen we veilig aan bij een huis midden in de jungle, hier was er gelegenheid om te lunchen, maar eerst gingen we verder naar wederom een waterval. Je zou zeggen dat het gaat vervelen, maar dit valt behoorlijk mee. Ook hier konden we weer zwemmen en na al deze ervaringen denk ik niet dat ik ooit nog kan genieten van de Hatenboer. Zoals gezegd was er hierna lunch, deze werd bereid door een oud vrouwtje in het grote lege huis. Haar fornuis werd verwarmd door takken, ben nog steeds blij dat ik hier geen voedselvergiftiging aan het over gehouden.

De terugweg werd een avontuur op zich als gratis extraatje bij deze tour. Er kwamen namelijk grote donkere wolken aan en het werd donker.. Zelfs onze guide werd een beetje zenuwachtig en verzocht ons te helpen met roeien. Uiteindelijk redden we het net en we zaten droog en veilig in de auto voor onze terugreis. De Volkswagen bleek iets minder betrouwbaar dan mag worden verwacht van een Duits product..  De accu laadde zich niet meer op en eerst gingen de lichten uit en toen de motor. Na wat aanduwen en van bergjes afrollen kregen we hem nog 3 keer kortstondig aan de praat, maar uiteindelijk moesten we het opgeven.
Daar stonden we dan midden in de jungle van Bahia, waar geen telefoonnetwerk aanwezig is, in het donker, in de regen.. De enige optie was wachten op hulp op dit weggetje waar 2 auto's en 3 paarden per dag passeren. Na ongeveer een half uur kwam er een eenzame motorrijder langs, die ons kon vertellen dat er een busje met nog wat meer toeristen ook op deze weg zou moeten zitten. Na nog een half uur wachten bleek dit inderdaad te kloppen en deze lieve mensen konden ons meenemen naar het stadje..  

Donderdagavond namen we de nachtbus terug naar Salvador om richting Morro de Sao Paulo te gaan. Toen we aankwamen bleek het pijpenstelen te regenen, ook de vooruitzichten waren allemaal slecht, dus zijn we naar het noorden gegaan. Eerst was het 3 uur wachten en toen 7 uur in de bus, een half uur over onverharde weg in wederom een Volkswagen (deze keer viel de motor maar 1 keer uit) en toen een half uurtje met een bootje. Wat een reis was het, we kwamen steeds verder van de beschaving en alles werd armer en armer om ons heen. Ik vroeg net aan Carlos hoeveel hij bereid was te betalen als er ineens een 5 sterren resort zou opdoemen, toen zagen we ineens een 4 sterren complex! Daar waren we dan op Mangue Seco! Een klein eiland dat vanwege het laagseizoen compleet verlaten was. Hierdoor konden wij dus mooi in dit prachtige pousada met zwembad, airconditioning, goede bedden en super eten vertoeven voor 20 euro per nacht. Dag 1 stond in het teken van uitrusten van onze reis die 18 uur duurde en op zaterdag zijn we met een buggy naar een strandje gebracht.

  

  

 

Omdat stilzitten ook niks is vertrokken we de volgende dag alweer terug richting het zuiden, een uurtje ten noorden van Salvador waren onze klasgenootjes Taylor en Paulina uit de USA en Mexico op ons aan aan het wachten in Praia de Forte. Hier hebben ze een beroemd project dat reuzenschilpadden beschermt, allemaal heel leuk om te zien. Ook zijn er natuurlijke zwembaden in de zee, dit wil zeggen ondiep warm water vlak voor de kust in een soort meertjes, heel relax. En tenslotte was er weer eens de keuze tussen enkele goeie restaurantjes, een hele luxe in Bahia.. Er was zelfs sushi! Na anderhalve dag zijn we echter op dinsdagochtend weer op weg gegaan naar onze laatste bestemming: Morro de Sao Paulo. Dit eilandje ligt op ongeveer 60 km van de kust van Salvador, we namen een speedboot om er te komen. Het zou een rustig reisje van anderhalf uur moeten zijn, het bleek een varende hel van twee en een half uur te zijn.. Ik weet niet of het het slechte eten was, de stuurmanskunsten van onze vriend of zeeziekte, maar er drijft nu ergens een zakje met mijn uitwerpselen in de Atlantische Ocean. Maar goed, toen we aankwamen bleek alles het waard. Het eilandje is klein en overspoeld met toeristen, dus goed eten en veel pousada's (hostels/hotels) en feestjes.. Ook hier was het seizoen net afgelopen dus overal waren goeie deals te slutien. Dinsdag was het na aankomst en een sprong in het zwambad gelijk tijd om Inter - Barça te kijken in de Jamaica Bar aan het strand. Eén Braziliaan ging helemaal uit zijn bol voor iedere landgenoot, dus na iedere redding van de keeper van Inter rende hij naar een eenzame heldhaftige Spanjaard in een Barça shirt om minutenlang JULIO CESARRRRRRRrrr te schreeuwen. Toen Maicon scoorde werd het hem bijna fataal, gelukkig heb ik dat op video.. Op de laatste avond was er een feest op het strand, waar alle kraampjes die drank verkopen in een cirkel gezet werden en iemand muziek draaide in het zand. perfect feestje! Hier kwam ik een groep Amerikanen tegen die wel een heel relax leventje leidden voor een paar maanden. Als je denk dat op uitwisseling naar Brazilië geluk hebben is, dan is dit perfect: Semester at Sea. Zij gaan met een cruiseboot de wereld rond: naar onder andere China, India, Zuid Afrika, Marokko (??) en Brazilië. Zolang ze op zee zijn krijgen ze les en aan land hebben ze activiteiten en feestjes. Verder kunnen ze extra betalen voor uitstapjes. Kost volgens mij een godsvermogen van pappie en mammie maar dan heb je ook wat.. 

 

De terugweg op vrijdag met de boot was een stuk comfortabeler en sneller.. En het zonnetje scheen zowaar in Salvador, de hele stad was een stuk mooier nu. Hier hebben we nog een nacht doorgebracht en zaterdag ben ik weer teruggevlogen naar Sao Paulo. Terug naar mijn roommates, mijn laptop en mijn eigen bedje!

Voor de komende tijd staat er niet zoveel op het programma. De volgende grote trip is naar Buenos Aires met mijn Braziliaanse mattie Douglas op 27 mei. Dit weekend blijf ik thuis, zondag is de finale van het staatskampioenschap waar Santos in speelt met Robinho en Neymar. We gaan proberen kaartjes te bemachtigen en volgende week is het Corinthians (mijn team) tegen Flamengo uit Rio voor de Copa Libertadores (Champions League), maar het wordt ons ernstig afgeraden om daar heen te gaan. Er zijn altijd gevechten en de politie schijnt willekeurig met traangas en rubberen kogels te schieten.. Misschien dat ik deze maar eens oversla dan...